وجود و ماهیت از مردم است. جوهر فلسفی از شخص

ماهیت یک فرد یک مفهوم فلسفی است که منعکس کننده ویژگی های طبیعی و ویژگی های اساسی است که در یک یا هر دو نوع ذاتا در همه افراد ذکر شده است و آنها را از دیگر اشکال و انواع موجودات جدا می کند. شما می توانید دیدگاه های مختلف در مورد این مشکل را مشاهده کنید. برای بسیاری، این مفهوم به نظر می رسد آشکار است، و اغلب هیچ کس در مورد آن فکر نمی کند. بعضی معتقدند که هیچ موجودی خاص وجود ندارد، یا حداقل این غیر قابل درک است. دیگران استدلال می کنند که قابل شناخت است و مفاهیم مختلفی را ارائه می دهد. یکی دیگر از دیدگاه های رایج این است که ماهیت افراد به طور مستقیم به یک فردی نزدیک است که با روان در ارتباط است و بنابراین، دانستن دومی، می تواند ماهیت انسان را درک کند.

جنبه های اصلی

پیش شرط اصلی برای وجود هر فرد انسانی، عملکرد بدن او است. این بخشی از محیط طبیعی در اطراف ما است. از این منظر، انسان در میان چیزهای دیگر و بخشی از روند تکاملی طبیعت است. اما این تعریف محدود و کم اهمیت نقش زندگی آگاهانه فعال فرد را، بدون فراتر از دیدگاه منفعلانه و متفکرانه، مشخصه ماتریالیسم قرن 17-18، را کاهش می دهد.

در مفهوم مدرن، انسان نه تنها بخشی از طبیعت است، بلکه بالاترین محصول توسعه آن، حامل شکل اجتماعی تکامل ماده است. و نه فقط "محصول"، بلکه خالق. این یک فعال فعال با توانایی و توانایی است. از طریق اقدامات آگاهانه و هدفمند، آن را به طور فعال محیط زیست تغییر می دهد و خود را در طول این تغییرات تغییر می دهد. واقعیت هدف، تبدیل شده توسط کار، تبدیل به یک واقعیت انسانی، "طبیعت دوم"، "جهان انسان است." به این ترتیب، این جنبه از وجود یک وحدت طبیعت و دانش روحانی تولید کننده است، یعنی شخصیت اجتماعی و تاریخی دارد. روند بهبود فناوری و صنعت، یک کتاب باز از نیروهای ضروری بشر است. خواندن آن، می تواند در درک اصطلاح "ماهیت افراد" در یک فرم واضح و واقعی، و نه فقط به عنوان یک مفهوم انتزاعی. این می تواند در ماهیت فعالیت عینی پیدا شود، زمانی که یک تعامل دیالکتیکی از مواد طبیعی وجود دارد، نیروهای خلاق انسان با یک ساختار اجتماعی و اقتصادی خاص.

رده "وجود"

این اصطلاح نشان دهنده وجود فرد در زندگی روزمره است. سپس جوهر فعالیت انسانی خود را نشان می دهد، یک ارتباط قوی از همه نوع رفتار شخصیت، توانایی ها و وجود خود با تکامل فرهنگ انسانی است. وجود موجودات زنده بسیار غنی است و به عنوان شکل ظاهری آن، علاوه بر تظاهرات نیروهای انسانی، شامل تنوع ویژگی های اجتماعی، اخلاقی، بیولوژیکی و روانی نیز می شود. تنها وحدت هر دو این مفاهیم، واقعیت انسانی را شکل می دهد.

رده "طبیعت انسانی"

در قرن گذشته، ماهیت و ماهیت انسان شناسایی شد و نیاز به یک مفهوم جداگانه مورد پرسش قرار گرفت. اما توسعه زیست شناسی، مطالعه سازمان عصبی مغز و ژنوم ما را مجبور به نگاهی به این رابطه با شیوه ای جدید می کند. سوال اصلی این است که آیا یک طبیعت غیرمستقیم، ساختار یافته انسان وجود دارد که به تمام تأثیرات بستگی ندارد یا اینکه آن پلاستیک و تغییر در شخصیت است.

فیلسوف از ایالات متحده آمریکا ف. فوکویاما معتقد است که یک چنین وجود دارد و تداوم و ثبات موجودیت ما را به عنوان گونه ای تضمین می کند و با دین، ارزش های اساسی و اساسی ما است. یکی دیگر از دانشمندان آمریکایی، S. Pinker، تعریف ماهیت انسان را به عنوان ترکیبی از احساسات، توانایی های شناختی و انگیزه ای که در افراد مبتلا به سیستم عصبی به طور عادی کاربرد دارد، تعریف می کند. از تعاریف فوق، این بدان معناست که خصوصیات فرد انسان با خواص ارثی بیولوژیکی توضیح داده می شود. با این حال، بسیاری از دانشمندان بر این باورند که مغز فقط امکان ایجاد توانایی ها را پیش بینی می کند، اما آنها را به طور کلی تصریح نمی کند.

"اساسی در خود"

نه همه، مفهوم "ماهیت افراد" را مشروع می دانند. با توجه به چنین مسیری به عنوان اگزیستانسیالیسم، فرد دارای یک عنصر عمومی خاص نیست، زیرا او "ذاتی در خود" است. ک. جاسپر، بزرگترین نماینده او، معتقد بود که علوم مانند جامعه شناسی، فیزیولوژی و دیگران تنها در مورد جنبه های جداگانه ای از انسان بکار می گیرند، اما نمی توانند به ذات خود نفوذ کنند، که وجود است. این دانشمند معتقد بود که شما می توانید شخص را در جنبه های مختلف - در فیزیولوژی به عنوان یک بدن، در جامعه شناسی - در یک جامعه اجتماعی، در روانشناسی - در روح و غیره، اما این به سوال از طبیعت و ماهیت انسان پاسخ نمی دهد ، زیرا او همیشه چیزی را نشان می دهد که او می تواند در مورد خودش بداند. نزدیک به این نقطه نظر و neopositivists. آنها انکار می کنند که در فرد ممکن است چیزی شبیه به چیزی پیدا کند.

ایده هایی در مورد یک فرد

در اروپای غربی، اعتقاد بر این است که آثار فیلسوف آلمانی Scheller (وضعیت انسان در جهان) در سال 1928 منتشر شد، و Plessner's Steps of Organic and Man، آغازگر انسان شناسی فلسفی بود. تعدادی از فیلسوفان: A.Gelen (1904-1976)، N.Henstenberg (1904)، E.Rothaker (1865-1888)، O.Bollnov (1913) - به طور انحصاری در آن شرکت داشتند. متفکران آن زمان بسیاری از ایده های عاقلانه ای راجع به یک مرد ابراز نمودند که هنوز اهمیت تعریف خود را از دست نداده اند. به عنوان مثال، سقراط، معاصران را تشویق کرد تا خودشان را بشناسند. جوهر فلسفی انسان، شادی و معنای زندگی با درک ماهیت انسان ارتباط داشت. فراخوان سقراط ادامه داشت و گفت: "خودت را بشناسید و خوشحال خواهید شد". Protagoras استدلال کرد که انسان معیار همه چیز است.

در یونان باستان برای اولین بار این سوال در مورد منشاء مردم مطرح شد، اما غالبا تصمیم به طرز تفکر آمیخته شد. Empedocles فیلسوف سیراکوس ابتدا فرض اولیه تکاملی و طبیعی انسان را بیان کرد. او معتقد بود که همه چیز در جهان با دشمنی و دوستی (نفرت و عشق) حرکت می کند. طبق آموزه های افلاطون، روح ها در جهان تجربی تجربه می کنند. او روح انسان را به یک ارابه، که حاکم وی است، و به آن احساس و ذهن را مهار می کند. احساسات آن را پایین می آورند - به دلخواه، لذت های مادی، و دلیل - به آسمان، به تحقق مفاهیم معنوی. این جوهر زندگی انسان است.

ارسطو در 3 نفر را دید: معقول، حیوان و سبزی. روح گیاهی مسئول رشد، بلوغ و پیری ارگانیسم است، حیوان - برای استقلال در حرکات و طیف وسیعی از احساسات روحی، منطقی - برای خودآگاهی، زندگی معنوی و تفکر. ارسطو اولین کسی بود که می دانست که ذات اصلی یک فرد زندگی اش در جامعه است و او را به عنوان یک حیوان اجتماعی تعریف می کند.

استئیکها اخلاق را با معنویت مشخص می کنند، پایه های پایه ای از مفهوم او را به عنوان یک موجود اخلاقی مشخص می کنند. شما می توانید دیوژن را که در یک بشکه زندگی می کنید، به یاد بیاورید، که، با یک فانوس روشن در فضای روز، به دنبال یک مرد در یک جمعیت بود. در قرون وسطی، دیدگاه های باستانی مورد انتقاد قرار گرفت و کاملا فراموش شد. نمایندگان رنسانس دیدگاه های باستانی را تجدید کرد، مرد را در مرکز دیدگاه جهان قرار داد و پایه ای برای انسان گرائی گذاشت.

بر اساس ماهیت انسان

به گفته داستایفسکی، ماهیت یک شخص یک رمز و راز است که باید حل شود، و اجازه دهید کسانی که این کار را انجام می دهند و تمام زندگی خود را صرف آن می کنند، نمی گویند که زمان خود را هدر داده اند. انگلس معتقد بود که مشکلات زندگی ما حل خواهد شد، تنها زمانی که فرد به طور جامع شناخته شده است، ارائه راه هایی برای دستیابی به این.

فلوفف او را به عنوان یک موضوع فرایند اجتماعی-تاریخی توصیف می کند، به عنوان یک موجود اجتماعی اجتماعی که به صورت ژنتیکی با دیگر اشکال متصل است، اما با توانایی تولید ابزارهایی که سخنرانی و آگاهی دارند، جدا شده اند. منشاء و جوهر انسان در برابر پس زمینه طبیعت و جهان حیوانات بهتر است. بر خلاف دومی، مردم با موجوداتی با ویژگی های اصلی زیر شناخته می شوند: آگاهی، خودآگاهی، کار و زندگی اجتماعی.

Linnaeus، طبقه بندی جهان حیوانات، شامل یک مرد در ملک حیوانات بود، اما آن را همراه با میمون های بزرگ، به دسته از hominids حمل. Homo sapiens او در بالای سلسله مراتب خود قرار دارد. انسان تنها موجودی است که ذهنیت ذاتی آن است. ممکن است به لطف سخنرانی بیان شود. با کمک کلمات، فرد متوجه خود و همچنین واقعیت اطراف می شود. آنها سلول های اولیه، حامل های زندگی معنوی هستند، به مردم اجازه می دهد که زندگی درونی خود را با صداها، تصاویر یا نشانه ها تبادل کنند. مکان جدایی ناپذیر در رده «ماهیت و وجود انسان» به کار بستگی دارد. این توسط کلاسیک اقتصاد سیاسی A. Smith، پیشین ک. مارکس و شاگرد D. Hume نوشته شده بود. او مرد را "کارگر حیوانی" تعریف کرد.

کار کن

مارکسيسم در تعريف ويژگي هاي ماهيت انسان، به وضوح اهميت کار را به کار مي گيرد. انگلس گفت که او توسعه تکاملی طبیعت بیولوژیکی را تسریع کرده است. انسان در کار خود کاملا بر خلاف حیوانات است که در آن نیروی کار به سختی رمزگذاری می شود. مردم می توانند کارهای کاملا متفاوت انجام دهند و به هیچ وجه. ما در نیروی کار آزاد هستیم که حتی می توانیم کار کنیم. ماهیت حقوق بشر در این واقعیت نهفته است که علاوه بر وظایفی که در جامعه اتخاذ می شود، حقوق دیگری نیز به فرد تعلق می گیرد و ابزاری برای حفاظت اجتماعی آنهاست. رفتار مردم در جامعه توسط افکار عمومی تنظیم می شود. ما، و همچنین حیوانات، احساس درد، تشنگی، گرسنگی، جذب جنسی، تعادل و غیره، اما همه غرایز ما تحت کنترل جامعه است. بنابراین، کار یک فعالیت آگاهانه است، که توسط فردی در جامعه جذب شده است. محتوای آگاهی تحت تأثیر آن شکل گرفت و در فرایند مشارکت در روابط تولید ثابت شد.

ماهیت اجتماعی انسان

اجتماعی شدن فرایند کسب عناصر زندگی اجتماعی است. فقط در جامعه، رفتار بدست می آید که نه از غرایز هدایت می شود، بلکه با افکار عمومی، غرایز حیوانی محدود می شوند، زبان، سنت ها و آداب و رسوم پذیرفته می شوند. در اینجا، مردم روابط تولیدی را با نسل های گذشته می پذیرند. با شروع ارسطو، طبیعت اجتماعی اصلی در ساختار شخصیت در نظر گرفته شد. علاوه بر این، مارکس تنها ذات انسان را در طبیعت اجتماعی دید.

شخصیت شرایط دنیای خارجی را انتخاب نمی کند، بلکه به سادگی همیشه در آنها است. سوسیالیزاسیون از طریق تسریع عملکرد اجتماعی، نقش ها، کسب موقعیت اجتماعی، سازگاری با هنجارهای اجتماعی رخ می دهد. در همان زمان، پدیده های زندگی اجتماعی تنها از طریق اقدامات فردی امکان پذیر است. به عنوان مثال، هنگامی که هنرمندان، فیلمسازان، شاعران و مجسمه سازان آن را با کار خود ایجاد می کنند، می توانید هنر را به دست آورید. جامعه، پارامترهای اطمینان اجتماعی فرد را تنظیم می کند، برنامه های ارثی اجتماعی را تصویب می کند، تعادل در این سیستم پیچیده را حفظ می کند.

یک مرد در دنیای دینی

جهان بینی مذهبی چنین دنیایی است، که اساس آن اعتقاد به وجود چیزی غیرمعمول (ارواح، خدایان، معجزات) است. بنابراین، مشکلات انسان در اینجا از طریق منشور الهی در نظر گرفته می شود. بر طبق کتاب مقدس، که اساس مسیحیت را تشکیل می دهد، خدا انسان را در تصویر و عالم خودش ایجاد کرد. بگذارید جزئیات بیشتر در مورد این دکترین را بجا بیاوریم.

خدا انسان را از خاک زمین خلق کرد. متکلمان کاتولیک مدرن معتقدند که در خلقت الهی دو عمل وجود دارد: اول - ایجاد کل جهان (جهان) و دوم - ایجاد روح. قدیمی ترین متون مقدس یهودیان تأیید می کنند که نفس نفس شخصی است، چه چیزی نفس می کشاند. بنابراین، خداوند روح خود را از طریق سوراخهایش نفوذ می کند. این همانند حیوان است. پس از مرگ، نفس متوقف می شود، بدن به گرد و غبار تبدیل می شود و روح در هوا ریخته می شود. پس از مدتی، یهودیان روح را با خون انسان یا حیوان تشخیص دادند.

کتاب مقدس در ذات معنوی انسان به قلب نقش مهمی ایفا می کند. به گفته نویسندگان عهدعتیق و عهدجدید، تفکر در سر نیست، بلکه در قلب است. در حقیقت خرد است که خداوند به انسان داده است. و سر فقط وجود دارد به طوری که مو بر روی آن رشد می کند. در کتاب مقدس هیچ اشاره ای وجود ندارد که مردم بتوانند با سرشان فکر کنند. این ایده تاثیر زیادی بر فرهنگ اروپایی داشت. دانشمند بزرگی از قرن هجدهم، محقق سیستم عصبی، بوفون مطمئن بود که انسان در قلبش فکر میکند. مغز، به نظر وی، تنها سیستم غذای سیستم عصبی است. نویسندگان عهد جدید به رسمیت شناختن وجود روح به عنوان یک ماده مستقل از بدن است. اما این مفهوم بسیار مبهم است. شاهدان یهوه مدرن متون عهد جدید را در روح قدیم تفسیر می کنند و جاودانگی روح انسان را باور ندارند، و معتقدند که بعد از مرگ، زندگی متوقف می شود.

ماهیت معنوی انسان. مفهوم شخصیت

فرد مرتب شده است تا در شرایط زندگی اجتماعی او بتواند به یک فرد معنوی تبدیل شود به یک فرد. در ادبیات، شما می توانید تعاریف بسیاری از شخصیت، ویژگی ها و ویژگی های آن را پیدا کنید. اول از همه، یک آگاهی آگاهانه تصمیم گیری می کند و مسئولیت تمام رفتارها و اقداماتش را بر عهده می گیرد.

ماهیت معنوی یک شخص محتوا یک فرد است. به نظر مرکزی این دیدگاه جهانی است. این در فرایند فعالیت روح تولید می شود که در آن سه جزء متمایز می شوند: اراده، احساس و ذهن. در دنیای معنوی، چیزی بیش از فعالیت های فکری، احساسی و انگیزه های اطاعت وجود ندارد. نسبت آنها مبهم است، آنها در ارتباط دیالکتیکی هستند. بین احساسات، اراده و ذهن، برخی از تناقض وجود دارد. تعادل بین این قسمت ها از روان، زندگی معنوی انسان است.

شخصیت همیشه محصول و موضوع زندگی فردی است. این نه تنها از وجود خود، بلکه از نفوذ دیگران که با آن ارتباط برقرار می شود، تشکیل می شود. مشکل جوهر انسان را نمی توان به طور یکجانبه در نظر گرفت. معلمان و روانشناسان معتقدند که ممکن است در مورد شخصی سازی فردی تنها از زمانی که فرد خود را درک می کند، صحبت کند، وقتی خود را از دیگران جدا می کند، خود آگاهی شخصی شکل می گیرد. شخصیت "خط" زندگی و رفتار اجتماعی خود را "ساخت" می کند. در زبان فلسفی این فرایند فردی نامیده می شود.

هدف و معنای زندگی

مفهوم معنای زندگی فردی است، زیرا این مسئله نه توسط طبقات، نه توسط گروه های کار، نه از طریق علم، بلکه توسط افراد و افراد حل می شود. برای حل این وظیفه این است که مکان خود را در جهان، خود را تعیین کنید. برای مدت طولانی، متفکران و فیلسوفان به دنبال پاسخ به این پرسش که چرا انسان زندگی می کند، ماهیت مفهوم «معنای زندگی»، چرا به جهان آمده است و بعد از مرگ چه اتفاقی می افتد. فراخوان به خودآموز، جهت گیری اساسی فرهنگ یونانی بود.

"سقراط"، سقراط را نام برد. برای این متفکر، معنای زندگی یک فرد شامل فلسفیدن، پیدا کردن خود، غلبه بر محاکمه و جهل است (جستجو برای آنچه خوب و شر است، حقیقت و خطا، زیبا و زشت است). افلاطون معتقد است که خوشبختی تنها پس از مرگ، در زندگی پس از مرگ، زمانی است که روح - ماهیت ایده آل انسان - از جنبش های بدن آزاد است.

از نظر افلاطون، طبیعت انسان است روح خود را روح و بدن تعیین می کند، و یا به جای، اما با برتری الهی، آغاز جاودانه از بدنی، فانی است. - یک کاملا معقول است، و دوم - vozhdelyayusche اراده، سوم - غریزی عاطفی اولین: روح انسان، با توجه به این فیلسوف، از سه بخش تشکیل شده است. در کدام یک از آنها دست بالا را دارد، سرنوشت انسان بستگی به معنای زندگی، فعالیت های.

مسیحیت در روسیه یک مفهوم متفاوت گرفته شده است. اندازه اصلی از همه چیز اصل برای اولین بار معنوی بالاتر است. با آگاهی از گناه، کوچکی، ناچیز یکی حتی قبل از اینکه ایده آل، در دستیابی به آن نازل شده است تا انسان را در چشم انداز رشد معنوی، آگاهی می شود به بهبود اخلاقی ثابت است. تمایل به انجام خوب در حال تبدیل شدن هسته از شخصیت، ضامن توسعه اجتماعی آن است.

در عصر روشنگری، ماتریالیستهای فرانسوی مفهوم طبیعت انسان به عنوان کلیت مواد، ماده جسمانی و روح جاودانه را رد کرد. ولتر را تکذیب کرد جاودانگی روح، و این سوال که آیا یک عدالت الهی پس از مرگ وجود دارد، ترجیح به نگه داشتن "سکوت احترام است." او با پاسکال موافق نیست که فرد - "عصا فکر" یک موجود ضعیف و ناچیز در طبیعت، فیلسوف معتقد بود که مردم تا بدبختی و عصبانی نیست، پاسکال فکر می کردم. ولتر انسان به عنوان یک موجود اجتماعی تعریف می کند، تمایل به تشکیل "جوامع فرهنگی" است.

بنابراین، فلسفه جوهر از مردم در زمینه جنبه های عمومی بودن درمان می کند. این دلایل اجتماعی و شخصی، تاریخی و طبیعی، اقتصادی و سیاسی، مذهبی و اخلاقی، معنوی و عملی است. جوهر انسان در فلسفه جامع، به عنوان یک سیستم کامل یکپارچه شده است. اگر شما دست بر روی هر جنبه ای از زندگی، سقوط کل تصویر. هدف از این علم خودشناسی انسان است، همیشه جدید و ابدی درک آنها ماهیت ذاتا، سرنوشت خود و معنای وجود. جوهر انسان در فلسفه، به طوری که - یک مفهوم است که در حال دیده، و دانشمندان مدرن، باز کردن چهره جدید آن است.